We Pakken De Draad Weer Op!
“We pakken de draad weer op”. “We” betekent bij ons thuis vaak dat er een verwachting richting mijn persoontje wordt uitgesproken. We moeten nog even de kliko aan straat zetten, we moeten nog even de was uit de machine halen, we moeten even de kattenbak.... Dat mijn lief dan eigenlijk bedoelt dat ik dat moet doen. Misschien wel herkenbaar, deze vorm van communicatie. Maar onder het mom van "liefde is...” maken we daar geen punt van. De “we” in de titel slaat in ieder geval op mijzelf. Ik heb besloten, na een periode van lang niet schrijven, weer mijn kijk op zaken van Oosterhoutse aard met jullie te gaan delen. Want de meningen heb ik nog steeds. De motivatie om die mening op papier te zetten en delen was laag. Hoe dat kwam? Druk met andere zaken. Mantelzorg, werk, gezin. Dat was even genoeg. Maar ik heb weer zin om te schrijven en te delen. Onfortuinlijke Pim Fortuyn zou gezegd hebben: “Ik heb er zin an!”.
Eerst maar eens even een misverstand uit de wereld helpen; het feit dat mijn verkering behoort tot de elite van Oosterhout, de eenendertig uitverkorenen oftewel de club van gemeenteraadsleden is niet de reden van kalmte op meningen-gebied van mijn kant. Zeker niet. Het feit dat ik lid ben van dezelfde lokale landelijke partij als mijn lief, wil niet zeggen dat wij het altijd ontzettend met elkaar eens zijn over zaken.
Vooral over hoe het pad der politiek bewandeld wordt, daar wil het nog wel eens over knetteren in huize de Hoogh-Kuhlmann. Maar dat oneens zijn en soms knetteren houden we samen al een dikke dertig jaar vol. Het houdt jezelf en elkaar scherp. Dus beste mensen, dat mijn vriendin (duo-)fractievoorzitter van GroenLinks is, maakt nog niet dat wij altijd dezelfde mening zijn toegedaan. Praktisch voorbeeld: ik stemde tegen deelname van GL aan het huidige college. Vriendin niet. En ondanks dat slapen we nog gewoon in hetzelfde bed. Dat kan gewoon; dat je een andere mening hebt en toch gewoon normaal met elkaar om blijft gaan. Of in ons geval gewoon verliefd blijven.
Dus mocht één van mijn meningen je raken of kwetsen, reken dat mijn lief niet aan. Wij leven samen maar denken soms verschillend.
Reden voor mij de draad weer op te pakken is het artikel in BNdeStem van 14 januari waarin D66 wethouder van Geluk & Windmolens Guus Beenhakker alvast begonnen is met een stevig potje verwachtingsmanagement. Van hem begrijp ik het wel. 2 seconden wethouder en je krijgt meteen dit dossier door je strot geduwd. Helemaal omdat raadslid Beenhakker geen voorstander was van windturbines in de Oranjepolder, D66 coalitie-onderhandelaar Beenhakker als een kind zo blij was met de afgesproken pauze op dit dossier. En dan dit. Da’s niet fijn. Geen tijd om er even lekker in te komen.
Maar, er is in de politiek altijd een maar, Beenhakker praat simpelweg voor zijn beurt. Op 20 december sprak de volledige gemeenteraad zich uit voor een second opinion om héél zeker te weten of het advies dat advocatenkantoor AKD juist is. Dat bij geen goedkeuring van het hoogste gemeentelijk orgaan grootverdiener Eneco stampvoetend naar de rechter stapt en de gemeente Oosterhout dan weer eens een pets op de vingers krijgt en een slordige 10 miljoen in het spaarpotje van Eneco moet storten. Zo’n second opinion duurt natuurlijk even. Het feit dat Beenhakker toch een voorschot neemt op eigen gelijk, vind ik onbehoorlijk. Hij doet dat met oude argumenten. Argumenten die al bekend waren toen de raad besloot tot een check op het juridisch advies aan de gemeente.
Het gebeurt zelden dat de Oosterhoutse gemeenteraad haar controlerende taak uitvoert door een tweede mening te
vragen aan een andere slimme jurist. Daarom vind ik dat Beenhakker, en daarmee het hele college, geen respect toont voor het hoogste orgaan binnen onze gemeente. Heb respect voor de besluiten van de gemeenteraad. Fatsoen moet je doen!
Overigens viert het “Not in my backyard-principe" hoogtij in Oosterhout. We willen geen Russisch gas, we snappen dat Groningse gasvelden moeten stoppen met leveren, we moeten nu iets doen aan de verkwisting van de aardkloot voor het te laat is. Maar de bereidheid tot een windmolen of zonnenpanelenweide in de nabijheid van ons eigen huis is nihil. Keuzes hebben consequenties. Alles hebben kan simpelweg niet.