Censuur, zelfbescherming of onvermogen

Dit wordt een heel persoonlijk blog. Een blog dat zich richt op één persoon. U bent gewaarschuwd: ik ga op de man spelen. Bewust!

Het is zondag 5 maart. Na een drukke zaterdag gevuld met mantelzorg, boodschappen, huishouden en een bezoek aan lieve vrienden in het pittoreske Goirle, kunnen we lekker een beetje uitslapen. Om 10:00 uur even op de koffie bij iemand die een steuntje nodig heeft. Daarna lekker niets. Gewoon een luie zondag met nauwelijks verplichtingen op mijn lijstje.

Op dat soort momenten vind ik het lekker om door de social media te gaan; gewoon even de thermometer te steken in de staat van het dorp, het land en de wereld.

Op Twitter reageer ik op wat zaken die te maken hebben met politiek, voetbal en buurtpreventie. Over dat laatste was bij mij tijdens de laatste raadsvergadering wat verbijstering ontstaan. verbijstering over sommige woorden van Gemeentebelangen-voorman Walther Hoosemans. Het onderwerp was het regionaal beleidsplan van de politie West-Brabant/Zeeland. In dit debat opperde Hoosemans dat het een goed idee zou zijn als er een soort koepel zou komen die de bestaande buurtpreventie-teams verenigden. Ik parafraseer de woorden van de gewezen politieman, omdat ik de raadsvergadering en dus Walthers precieze woorden niet kan terughalen omdat de website raad.oosterhout.nl kwijt is.

Maar dat was de strekking van Hoosemans. Dat leidde tot verbijstering omdat een dergelijke koepel al sinds 2015 bestaat, Die koepel gaat sinds vijf jaar door het leven als Stichting Buurtpreventie Oosterhout.

Maar terug naar de zondag. Terwijl ik lekker door Facebook blader kom ik een post van mijn Facebookvriend Walther Hoosemans tegen.

Een bericht waarmee Walther kiezers oproept 15 maart op hem te stemmen. Walther staat op lijst 11, plaats nummer 13. Dat is Walthers goed recht. Waar ik me echter zeer over verwonderde was de tekst die Walther Hoosemans heeft geschreven, die vooraf gaat aan zijn oproep je stem aan hem te gunnen. Ik leg u uit waarom:

Walther begint zijn Facebookbericht als volgt: “Terwijl de wereld om ons heen in beweging is en de spanning tussen de strijdende partijen in Ukraine alleen maar toeneemt, neem ook de spanning tussen de politieke partijen in Nederland toe richting de verkiezingen. Elkaar de maat nemen, verwijten maken en vooral de verschillen van inzichten benadrukken. Weinig saamhorigheid als het gaat om de asielproblematiek, de crisis in Groningen, de afwerking van de toeslagenaffaire en het schadeloosstellen van de Limburgers die hebben geleden van de overstromingen vorig jaar”.

U ziet, ik herhaal de letterlijke woorden, zoals Hoosemans die heeft geschreven. Ik heb zelfs een schrijffoutje letterlijk gekopieerd. Maar op dit punt van zijn bericht ben ik opnieuw gaan lezen, om te kijken of ik het wel goed gelezen had. Het stond er echt allemaal.

Het bericht van Walther gaat verder:

“Het lijkt erop dat het Haagse circuit vooral met zichzelf bezig is. Een vernietigend rapport over tekortschietende beveiliging van bedreigde personen zou misschien enkele ogen kunnen openen en het besef kunnen oproepen dat er op verschillende vlakken wat moet gebeuren om weer een gaaf landje te worden zoals iemand ooit zei… “ . Hoosemans sluit zijn bericht af met de volgende oproep: “Stem daarom Verstandig, Stem Lokaal, Stem Walther Hoosemans, lijst 11, plaats 13”.

Dat Walther zichzelf enige importantie toeschrijft, is algemeen bekend. Dat hij er niet vies van is zichzelf te pas en te onpas op de borst te kloppen, is ook bekend. Dat zit in de aard van het beestje, zullen we maar zeggen. Maar een directe link tussen een stem op Walther Hoosemans bij de verkiezingen voor de Provinciale Staten en internationale en nationale crises, gaat mij echt te ver. Ik besluit dat dan ook aan Walther te laten weten door een reactie te plaatsen onder zijn post. Omdat mijn woorden al een keer eerder de gevoelige snaar hadden geraakt bij Hoosemans, besluit ik serieus na te denken over mijn formulering. Ik zit niet op Facebook om mensen te kwetsen. Wel om te delen dat ik er iets van vind. Ik heb de volgende reactie geplaatst. Ook deze is weer letterlijk gekopieerd:

“Walther, met alle respect voor alle tijd en energie die jij stopt in het lokale bestuur, vind ik de linken die jij nu legt tussen geopolitieke problemen, internationale en nationale crises die spelen en een stem op jou bij de verkiezingen voor de Provinciale Staten behoorlijke buiten proportie, zelfs ongepast.”

Een reactie met een heldere ik-boodschap. Nou niet reactie waarvan ik denk: daar ga ik met twee gestrekte benen in.

Later op de dag het mobieltje er nog eens bij gepakt om te kijken wat voor reacties er nog meer onder het bericht van Walther Hoosemans, mijn jarenlange Facebookvriend, geplaatst zijn. Dan blijkt dat ik Walther Hoosemans niet meer kan vinden in mijn Facebook.

Dat kan maar een ding betekenen: Hoosemans heeft mij geblokkeerd op Facebook. Vanwege de door mij geplaatste reactie. Tenminste dat moet ik gokken. Over de blokkeeractie heeft Walther mij niet bericht.

Met een simpel omweggetje zie ik dat de man, die zich graag met de ambtsketen van de echte burgemeester laat vastleggen op de gevoelige plaat in de raadszaal, mijn reactie heeft verborgen.

Is dit censuur? Is het de wens van deze verkiesbare volksvertegenwoordiger dat er alleen loftuitingen onder zijn berichten verschijnen. Kritische noten of realiteit wegstoppen zoals Muhammad Saeed al-Sahhaf, de minister van communicatie onder Sadam Hussein, deed ten tijde van de inval van Irak.

Is dit zelfbescherming van Hoosemans? Dat terwijl druppelsgewijs steeds helderder wordt dat zijn gezag binnen zijn fractie tanende is, hij blijft volharden in zijn eigen beeld dat hij de enige is die Oosterhout verder kan brengen in de vaart der volken, dat Walther bepaalt en niemand anders. Een soort van zelfbescherming omdat anders misschien wel zichtbaar wordt dat het een treurige situatie aan het worden is. Zelfbescherming ter verhulling van de politieke aftakeling van Walther Hoosemans, door Walther Hoosemans.

Of is het onvermogen? Onvermogen om met een kritische kiezer in gesprek te gaan. Onvermogen om op basis van argumenten uit te leggen waarom je dingen vindt en wat je wilt doen om die dingen te realiseren.

Censuur en zelfbescherming kan ik nog begrijpen. Als je al zo’n lange tijd naar eer en geweten, zoveel tijd investeert in de lokale politiek, dan snap ik dat dit iets doet met je zelfbeeld. Als fractiegenoten altijd maar de route volgen die jij uitstippelt, dan snap ik dat dat iets doet met je zelfbeeld.

Als je al zoveel jaren politiek bedrijven steeds kunt zeggen dat we het op mijn manier doen of anders is daar het gat van de deur, dan snap ik dat dat iets doet met hoe je naar je zelf kijkt.

Maar niet met kiezers, plaatsgenoten, of kritische mensen het gesprek aan kunnen, vind ik buitengewoon kwalijk. Volksvertegenwoordiger ben je namelijk voor het volk dat je vertegenwoordigt en niet voor jezelf.

Als je het niet meer op kunt brengen met kiezers van gedachte te wisselen of van mening te verschillen, dan is de tijd rijp om iets anders te gaan doen.