Voordat ik het vergeet

Het was zaterdag 11 april ’15. Ik reed rond kwart voor twee op mijn fiets op weg naar de kunstveiling van de Strijene. Er was die dag een Lentemarkt op school. In dat kader had klas 4 (groep 6), de klas waar jongste zoon in zit, een kunstveiling georganiseerd. Ik fietste via de Torenstraat richting de Hoofseweg. Het was droog, echter wel bewolkt. Na de rotonde Strijenstraat reed ik de Hoofseweg op. Een stukje verder viel me iets op.

Een man op leeftijd, ik schat zo midden zestig, had aan de overkant zijn fiets op het fietspad geparkeerd. Ik zag hem de weg oversteken. De man zette koers naar de middenberm. De middenberm waar talloze narcissen een poging deden hun gele kopjes richting de zon te draaien. Alleen die zon was er even niet. ‘Het zal toch niet’, schoot door mijn hoofd. Die man gaat narcissen plukken, dat was mijn veronderstelling. Ik hield mijn pedalen stil. En volgde wat de man deed. Een seconde later voelde ik me een enorm negatieve klootzak. De beste man had zijn fiets weggezet, was de weg overgestoken omdat er een leeg blikje frisdrank tegen de middenberm tussen die vrolijk, gele lentebloemen lag. En dat blikje, ging deze man oprapen om in een prullenbak te gooien. Ik ben doorgefietst. En ik, ik had een beetje last van mijn vooringenomenheid.

De les van die zaterdag: niet alles is wat het lijkt.